مناجات

هنوز فراموشت نکرده است، هنوز آنقدر خوب هستی که به میهمانی بی‌دریغ خویش می‌خواندت.تو را از سراسر گیتی فرا می خواند و با تمام کائنات به سویت می شتابد .کاش می دانستی چه فراوان دوستت دارد.خودمانیم بیا قدری ساده‌تر باش.هنوز توان برپاخاستن داری، یارای توانستن و باور بندگی.بیاندیش که هنوز می توانی دوستش بداری و با سجودی عاشقانه دعوتش را لبیک گویی: یاعلی.

پرستش

ای خدای بزرگ!تو چه باشی و چه نباشی، من اکنون سخت به تو نیازمندم.تنها به این نیازمندم که تو باشی.

خدایا تو در آن بالا، بر قله‌ی الوهیتت تنها چه می کنی؟

ایمان بی‌عشق، اسارت در دیگران است و عشق بی ایمان، اسارت در خود.

برای دل‌هایی که با آسمان پیوند دارند ، کفر و ایمان همچون عشق و بی عشقی یکی است.

انسان آهنگی‌است که خدا سروده است.

بشر یک «بودن» است ، درصورتی که انسان یک «شدن» است.

نیایش کردن تجلی عشق ورزیدن و احساس کردن و دوست داشتن است.

از شگفت‌ترین احساس‌های آسمانی، انسان با زبان زمینی سخن می گوید! حق هم همین است!

پرستش عالی ترین احساس دوست داشتن است.

از:دکتر علی شریعتی.